می گویم بیا بازی کنیم ، ولی تو که به این آسانی ها راضی نمی شوی ، کلی شرط داری برای خودت !

همه را می پذیرم ، قبول ...

آن عروسک چشم آبی ام مال تو ، صندوقچه شکلات هایم هم پیشکشت ، حالا می آیی بازی ؟

قبول می کنی به ناچار ( دروغ نگو که من اکراه را در آن چشمان سیاهت دیدم )

بازی شروع شد ، حالا منم و تو و دل شیشه ای ام روی دایره است .

وسط بازی شیطنت ام می گیرد ، جر می زنم و یواشکی چشمانم را به چشمان سیاه تو می دوزم .

راستی چشمانت چرا رنگ عوض می کند مثل دلت ؟

من وسط بازی چشمانت را تیله ای دیدم ، چشمانت را به تیله های روی میز دوخته ای ...

باز بهانه می گیری و اینبار تیله های بازی را می خواهی ...

باز بهانه می گیری و بازی نمی کنی ...

دیگر بهانه برای چه است ؟

دلیل و بهانه دلم بود که آوردم ...

... اگر دل دلیل است آورده ایم ...  

..............................................................

دفتري گر بنويسند ز خوبان جهان
تو به سر دفتر خوبان جهان فهرستي

 ......................................

صد جفا گل مي كند بلبل تحمل مي كند
دوستي آن است كه بلبل مي كند

اجباری نیست ...

اما چه خوب است که بیاموزیم دوست داشتن را

اجباری نیست ...

اما چه زیباست که همه جا شکستن غرور به معنای کم آوردن نیست

کاش بیاموزیم ...

که همیشه بودن در فریاد زدن نیست

کاش بدانیم که ما بیش از آنکه می اندیشیم به هم محتاجیم

که همیشه برای دیدن دیگران ، توجه کردن به آنها نباید به انتظار فریاد آنها بنشینیم

آری ، می توان در سکوت هم آنها را حس کرد ، درک کرد و فهمید

که برای بخشش دیگران الزامی به مرگشان نیست ،می توان تا وقتی در کنارمان هستند ببخشیم

اجباری نیست که بدانیم ... کاش بدانیم ...

می شود هنوز هم عشق آموخت ، می توان عشق تقدیم کرد

می توان تقدیم کرد و پشیزی به پشیزی نفروخت

اجباری نیست که بدانیم اما ای کاش اجبار بود

اما بدانیم که کاش هم دور از دسترس نیست ، همین نزدیکی هاست